10 Greatest Dancers of the Twentieth Century

Ο Μάικλ Τζάκσον κατατάσσεται ανάμεσα στους 10 σημαντικότερους χορευτές του 20ου αιώνα.

Από το μπαλέτο μέχρι τον σύγχρονο χορό, από το hip-hop μέχρι την salsa, και από το οριεντάλ μέχρι το φλαμένγκο, ο χορός αναβιώνει. Η τέχνη του χορού είναι μία μοναδική μορφή έκφρασης, που αποτελεί μία παγκόσμια γλώσσα του σώματος, που ο καθένας μπορεί να καταλάβει. Ὀταν, όμως, έχει να κάνει με συκεκριμένους χορευτές, ποιος είχε τις καλύτερες κινήσεις; ποιος είχε το καλύτερο στήσιμο, τη δύναμη, και την συγκίνηση;

Αυτή η λίστα δείχνει 10 από τους μεγαλύτερους χορευτές του 20ου αι., οι οποίοι έχουν επιλεγεί σύμφωνα με την φήμη τους, την δημοτικότητά τους και την επιρροή τους, παγκοσμίως:

1. Rudolf Nureyev
2.Mikhail Baryshnikov,
3.Fred Astaire & Ginger Rogers,
4.Joaquín Cortés,
5.Michael Jackson,
6.Sylvie Guillem,
7.Gene Kelly,
8.Josephine Baker,
9.Martha Graham,
10.Vaslav Nijinsky

O Michael Jackson βασικά, ήταν ο άνθρωπος που έκανε τα βίντεο μόδα – και αναμφισβήτητα, ήταν αυτός που έκανε τον χορό ένα ουσιαστικό στοιχείο στην σύγχρονη ποπ μουσική. Οι κινήσεις του Τζάκσον έχουν γίνει πλέον πρότυπο, στο τυπικό λεξιλόγιο της ποπ και της χιπ-χοπ μουσικής. Τα περισσότερα “ινδάλματα” – όπως o Justin Timberlake, ο Usher, ο Justin Bieber (*και όχι μόνο στην Αμερική) – παραδέχονται ότι έχουν επιρρεαστεί βαθειά από το στυλ του Μάικλ Τζάκσον.

Η προσφορά του στον χορό ήταν αυθεντική και εντυπωσιακή. Ο Τζάκσον ήταν ένας καινοτόμος καλλιτέχνης, που πρώτα απ´όλα ήταν αυτοδίδακτος, ο οποίος σχεδἰασε καινούργιες χορευτικές κινήσεις, μέσα από το χάρισμα που είχε, χωρίς να σταματά στα όρια, όπου έχει σαν αποτέλεσμα μία τυπική εξάσκηση. Η φυσική του χάρη, η ευελιξία του, και ο εκπληκτικός ρυθμός του συνέβαλαν στην δημιουργία του στυλ του Τζάκσον. Οι συνεργάτες του τον αποκαλούσαν “σφουγγάρι”, ένα όνομα που αναφέρεται στην ικανότητα του να απορροφά ιδέες και τεχνικές από οπουδήπτε τις έβρισκε.

Οι μεγαλύτερες επιρροές του Τζάκσον ήταν οι: James Brown, Marcel Marceau, Gene Kelly, αλλά και – μπορεί να ξαφνιάσει κάποιους – πολλοί χορευτές του κλασσικού χορού. Αγνωστο σε πολλούς θαυμαστές και φανς του, πρωτύτερα είχε προσπαθήσει να κάνει πιρουέττες όπως o Baryshnikov” και να χορέψει tap dance (κλακέττες) όπως ο Fred Astaire,” και είχε αποτύχει οικτρά. Εν τούτοις, η αφοσίωσή του στο δικό του μοναδικό στυλ, του χάρισε την διασημότητα που ήθελε -και σήμερα στέκεται δίπλα σε άλλους γίγαντες της ποπ μουσικής, όπως ο Ελβις και οι Μπήτλς, ως ένα από τα μεγαλύτερα ινδάλματα της ποπ όλων των εποχών.

Πηγή: Greatest Dancers of the Twentieth Century

Ηταν μάστερ στο να συγχρονίζει μία χορευτική ομάδα, όπως είναι η σύνθεση των ζόμπι στό Thriller, ή το λεπτοδουλεμένο Αιγυπτιακό θέμα, στο βίντεο κλιπ του, Remember The Time.

Ο Νουρέγιεφ του MTV

της Lorelei Vashti (συγγραφέα και εκδότριας)
2 Ιουλίου 2009

The day that Michael Jackson died, Germaine Greer, writing in the Guardian, compared him to Nijinsky and Nureyev, pointing not just to his skill, but also to his extraordinary innovation as a choreographer, which had impacted the dance world forever.

Already since his death, the demand for impersonators has skyrocketed, but they’re not the only ones to have been imitating Jackson over the years. Mimicry of his style can be found from Bollywood films and Filipino prisons, to Saturday Night Live skits and Justin Timberlake’s entire oeuvre.

But a less obvious – and perhaps more powerful – influence is the one he’s had on choreographers and dancers over the past 30 years; it seems impossible to imagine a dancer who might not be, in some way, inspired by Jackson’s originality and innovation.

Many of us grew up dancing to Jackson in the backyard. From the early disco beat of Don’t Stop ’Til You Get Enough to the tough street punch of Beat It and Bad, we learnt to move by mimicking what we saw him do on Rage or Video Hits.

We practised the Moonwalk of course, but he put his signature on many other remarkable moves too: the awesome toe stand, the syncopated shoulder pop, the gravity-defying lean of Smooth Criminal (we didn’t know that he wore special shoes for that). And later on there were the global dance moves he reappropriated and made entirely his own in Black and White.

He was a master of the synchronised group dance, such as the zombie monster mash ofThriller, or 1992’s elaborate Egyptian-themed clip for Remember the Time.

But it’s when he’s dancing on his own, as shown here at the Motown 25th Anniversary Special from 1983, that his innovative style and innate talent for interpretation is most powerful.

Source: Ο Μάικλ Τζάκσον ήταν ένας πρωτοπόρος της τέχνης
ΤΗΕ GUARDIAN, της Germaine Greer, Παρασκευή, 26 Ιουνίου 2009

Ποτέ δεν ήταν τόσο εμφανής η συνεισφορά του, και τόσο ισχυρά αντιληπτή η επιρροή του στον κόσμο του χορού. Δεν υπήρχε κανένας χορογράφος των τελευταίων 30 ετών που να μην γνώριζε τα επιτεύγματα του Τζάκσον. Ξαναέγραψε το αλφαβητάριο του χορού για όλους, από τα παιδιά σε διαγωνσιμούς ταλέντων μέχρι τα βασιλικά μπαλέτα της Ευρώπης. Αν το κατεστημένο του χορού δεν αναφέρονταν στην επιρροή του ήταν επειδή δεν υπήρχε κανένας λόγος. Τα χαρακτηριστικά του και οι κινήσεις του βρισκονταν παντού.

Ο Nijinsky και ο Nureyev, επίσης, πέθαναν νέοι. Και αυτοί ξεπέρασαν τα ανθρώπινα όρια του χορού, αλλά επέλεξαν να ερμηνεύουν χορογραφίες που έκαναν άλλοι γι᾽αυτούς.
Αντιθέτως, η τέχνη του Μάικλ Τζάκσον ήταν εκπληκτικά πρωτοποριακή. Κανένας δεν μπορούσε να χορέψει όπως αυτός, μέχρι να τους δέιξει εκίνος το πως, και ποτέ δεν ήταν τόσο καλοί όσο αυτός. Αυτό που συνέλαβε για τον χορό ανήκε απόλυτα στον 20ό αιώνα, αλλά έφτασε, παρασάγγας, σε ένα πολυδιάστατο επίπεδο, που δεν ανήκε, τουλάχιστον, στον συνήθη μέσο όρο.

Ο Νιζίνσκι μπορεί να ήταν το καλύτερο Φάντασμα του Ρόδου, ο Νουρέγιεφ ο καλύτερος Κουρσάρος, αλλά η λάμψη αυτών των δύο ήταν θαμπή, μπροστά στο λαμπερό αστέρι του Τζάκσον. Η έκπληξη δεν είναι ότι τον χάσαμε, αλλά ότι πάντα τον είχαμε.

Nowhere will his contribution be more obvious and his influence more strongly felt than in the world of dance. No choreographer of the last 30 years has been unaware of Jackson’s achievement. He rewrote the vocabulary of dance for everyone, from kids competing in talent shows to the royal ballets of Europe.

If the dance establishment did not often acknowledge his influence it was because there was no need. His shapes, his moves were everywhere.

Nijinsky and Nureyev also died young. They, too, were transcendent dancing boys, but they chose to interpret the choreography supplied to them by others.

By contrast Michael Jackson’s art was astonishingly innovative. No one could dance like him, until he showed them how, and then they were never as good as he was. His concept of the dance was utterly 20th century, extravagantly multi-dimensional, and not in the least middle class.

Nijinsky may have been the greatest Spectre de la Rose, Nureyev the greatest Corsair, but these two candles pale in the light of Jackson’s blazing star. The surprise is not that we have lost him, but that we ever had him at all.

Χορεύοντας το Ονειρο

Στο βιβλίο του Dancing the Dream, (Χορεύοντας το Ονειρο) ο Μάικλ γράφει για την τέχνη του με απλό τρόπο, αλλά ξεκάθαρα κρύβει μέσα στους στίχους του, την φιλοσοφική και θεϊκή διάσταση της εσωτερικής βιωματικής εμπειρίας:

….”Οταν χορεύω πολλές φορές έχω νοιώσει να με αγγίζει κάτι θείο. Αυτές τις ώρες νοιώθω ότι το πνεύμα ανυψώνεται και γίνεται ένα με ότι υπάρχει γύρω μου. Γίνομαι τα αστέρια και το φεγγάρι. Γίνομαι ο ο αγαπημένος και η αγάπη. Γίνομαι ο νικητής και ο νικημένος. Γίνομαι ο δάσκαλος και ο μαθητής. Γίνομαι ο τραγουδιστής και το τραγούδι. Γίνομαι ο γνώστης και η γνώση. Συνεχίζω να χορεύω και μετά, υπάρχει ο αέναος χορός της δημιουργίας. Ο δημιουργός και η δημιουργία συνενώνονται σε μία πληρότητα χαράς. Συνεχίζω να χορεύω, να χορεύω….να χορεύω, ώσπου μένει μόνο….. ο χορός.”